KAR GİBİ HÜKMÜ YOK... Gece, gece  Kar yağıyor... Kar yağıyor sevdiğim, Sevdiğim bu şehrin sokaklarına... Apansız örtüyor üstünü, El çabukluğuyla yaşanmış duyguların... Zamanın hükmü yok, Hükmü yok kar tanelerinin, Hükmü yok yaşana duyguların, Hükmü yok yaprakların, Duygularım gibi, herşey gibi, Yapraklarında üstünü örtüyor... Sabah olacak, Güneş doğacak, Yaşanmış tüm duygular gibi, Her şey gibi yapraklarda, Logarlardan akıp gidecek, Derelerde, denizlerde kaybolmak için... Gece gece Kar yağıyor, Ne sevmelerin, ne sevilmelerin Hükmü yok, katline ferman Can pahasına alınan, Bir pula satılan sevdaların... Kaldırımlara düşmüşse eğer, Yaprakları en yüce ağaçların... Kara sözün geçmez, Çığa gücün yetmez... Karın sesiz uçuşmasına inat, Çığın gürültülü düşüşüne  Gücün yetmez, Çığın uğultusu yırtıyor geceyi, Gökyüzü parçalanıyor... Kalıyor tüm duygular, Kar yığınlarının altında... Uzatıyorum ellerimi, Kar taneleri avuçlarıma düşüyor Hükmü yok tuttuğum kar tanelerinin... İstiyorum sen tut ellerimi, Çek çıkar beni bu yükün altından, Anladım ellerinin de hükmü yok... Aç gözlü bir değirmen gibi, Zaman bulduğunu üğütüyor... Çığın düştüğü yeri bilmiyorum, Sadece bir ucu,  Karın yükü yüreğime çöküyor... Çığ inerken gökten, Heybeti şiddeti ve haşmetiyle, Senin çığ gibi, Yüreğime çöküşüne şükür ediyorum... Boynumu eğip yer çöküyorum... Yer kıldan ince, kılıçtan keskin, Boynumu yere eğiyorum... Artık eriyen kar gibi, Hiçbir yaşanmış duygunun, Kar gibi, Çığ gibi hükmü yok... 12 Şubat 2020 MEVLÜT KALELİ