KARDEŞİM ABDULVAHİT; DAVA ADAMI OLMAK ZORDUR. Dava adamı olmak zordur. Davanı her zorluğa,  çileye, meşakkatte adı ne olursa olsun göğüs germektir.  Adı üstünde DAVADIR, DAVANDIR Özünde samimiyet vardır... Özünde ihlas vardır... Yâni bir tek O 'ndan istemek...  Her zorlukta O' na yalnız O' na iltica etmek. YAZ KARDEŞİM dediğinde büyük Üstad yanında bir kişi vardı. O mübarek abiler.  Kime yazacaz???  Kim okuyacak bunları? derken O büyük bir dava şuuru ve inanmışlık içersinde bütün kainatın KURANIN SÖNMEZ VE SÖNDÜRÜLEMEYECEK BİR NUR OLDUĞUNU  bütün dünyaya ispat etti. Seni; Biraz üzgün... Biraz yılgın... Biraz yorgun... Biraz da kızgın gördüm... Kardeşim Abdülvahit,  yol uzun... yol dikenli... yol çetrefilli... O yol Üzerinde bir sürü harami... O yol üzerinde kuzu postuna bürünmüş birçok  kuzu... O yol üzerinde bir sürü.... Yıl 952 İçinde Zübeyir Gündüzalp ve Tahiri Mutlu’nun da bulunduğu bir grup Nur Talebesi Ankara’da tutuklanmıştır. “Dâvâyı alabilir misin?” der. Bekir Berk, “Şimdi olmadı Tahsin Abi! ‘Dâvâyı alabilir misin?’ ne demek? ‘Ankara’ya gel. Bu dâvâyı al’ diyeceksin! İnançları için zindana atılan insanları savunmayacaksam bu cübbeyi neden giydim?” der ve hazırlanır.  Mazlûmlarla görüşür, hallerinden çok etkilenir. Bunlar zamanın sahabeleri olmalıdır. Şu Tahiri Mutlu Hz. Ebubekir’e (ra) nasıl da benziyor. Ya şu kartal bakışlı Zübeyir Gündüzalp. Hz. Ömer (ra) gelse “bana gerek kalmadı” deyip Ravza’ya dönecektir. Bu köylü çocuğu Bayram Yüksel. Yüzüne baksa Hz. Osman (ra) sevinçten ağlamaya başlayacaktır. Şu telâşlı genç Mustafa Sungur. Üstündeki perdeyi kaldırsak altından Hz. Ali (ra) çıkacaktır. Bunlar çağı kirlerinden arındıracak bahtiyarlardır. İnsanlığı kurtuluşa erdirecek kahramanlardır. Kendilerini insanlığın saadetine adamış yüce ruhlardır. Nur Talebelerinin halleri Genç Bekir’i çok etkiler. Hapiste kalmalarına gönlü razı değildir. “Arkadaşlar!” der: “Sizi bir an önce hapisten çıkarmaya mı çalışayım, yoksa inandığınız dâvâyı mı savunayım?” Zübeyir Gündüzalp, Bekir Berk’e döner: “Bizler burada 10 sene yatmaya razıyız. Siz Risale-i Nur’un ulvî dâvâsını müdafaa edin.”  Şimdi sen söyle Abdülvahit  DAVAN MI? Yoksa sağdan soldan gelen cılız tenkitler mi? Davam diyorsan o halde biz de Bediüzzaman la başladığımızı Üstad Necip Fazıl la bitirelim. Tohum saç, bitmezse toprak utansın! Hedefe varmayan mızrak utansın! Hey gidi Küheylan, koşmana bak sen! Çatlarsan, doğuran kısrak utansın! Eski çınar şimdi Noel ağacı; Dallarda iğreti yaprak utansın! Ustada kalırsa bu öksüz yapı, Onu sürdürmeyen çırak utansın! Ölümden ilerde varış dediğin, Geride ne varsa bırak utansın! Ey binbir tanede solmayan tek renk; Bayraklaşamıyorsan bayrak utansın Son sözümüz odur ki: Ölümden ilerde varış dediğin, Geride ne varsa bırak utansın! Selam ve dua ile. Bülent ERTEKİN