Gençlerimiz bizim herşeyimiz. Bizler gençlerimiz,evlatlarımız için faydalı neler yapabiliriz  diye düşünüp onlar için harekete geçmeliyiz.  Öyle bir dönemde yaşıyoruz ki evlatlarımız durmadan geriye gidiyor bizlerden uzaklaşıyor ve buna modernlik deniliyor.  Bunun sebebi nedir peki? Tabiki öncelikle sebep bizleriz yani bilinçsiz modern bir eğitim vermeye çalışan Anne ve Babalar... Bizlerin annelere ve babalara bilinçli bir eğitim nasıl verilir çok iyi anlatmamız gerekmektedir. Biraz eskiyi düşünelim hep beraber, bizlerin anne ve babaları nasıldı ,onların bizleri eğitirken gittiği bir psikolog olmadı hiç,biz çocukların da ergenlik evresi denilen bir zamanı da olmadı,zaten vaktimizde olmadı böyle şeylere.. Yırtık ayakkabı ile okula gittiğimiz zamanlarda biz gerçektende çok mutluyduk.Yırtık bir önlüğümüz vardı hatırlayın,annemizin ikide bir diktiği,çantamız vardı bir hayli de ağırdı..  Hiç bir eksiğimiz yoktu emin olun dedim ya çok mutluyduk biz.  Bizim oyunlarımız vardı bi onları hatırlayın, sek sek oynardık mesela, şimdi anlıyorum ki o, oyun değilmiş hayat dersiymiş aslında,biz o oyunla hayat bize olabildiğince  zorluklar çıkartsa bile  tek ayak üzerinde durmayı öğrenmişiz.  Eşli yakar top oynardık hatırlarsınız,nede güzel bir oyundu.Bu oyunda aslında bize  bir olmayı, ortak paydada buluşmayı öğretmiş  Mendil kapmacamız vardı meselâ, başarmak için çok koşmamız gerektiğini öğretmiş meğer bize.  Bizim bir annemiz birde babamız vardı hatırlayın... Babamız oğluuum diye seslendiği an, içimizde küçük bir korku bir telaş içerisinde efendim babacığım deyip mahsunlaşan bir cehremiz vardı,yine hatırlayın bir annemiz vardı kızımmm dedimi özür dilemeye hazırdık sanki bir suç işlemiş gibi oluverirdik hemen . Peki bizde bir eksiklik oldumu ? Lütfen bu soruyu içtenlikle kendimize soralım , eksiğimiz oldumu ? Hayır hiçbir eksikliğimiz olmadı çok şükür.  Bizim tek odada geçen bir hayatımız vardı, biz o odada hayatı paylaşmaya daha çocuk ken başladık,kendimize ait bir odamız hiç olmadı bizim ,zaten böyle birşey talep edecek durumda da olmadık hiç  İnternetimiz, bilgisayarımız, tabletimiz yoktu ,ama  çok mutlu bir çocukluğumuz, masum bir gençliğimiz vardı. Gelin hep birlikte şimdi evlatlarımız ne halde birde onu düşünelim. Bir cümle vermişler dilimize pelesenk ettiğimiz, biz yaşamadık evlatlarımız yaşasın ,biz görmedik onlar görsünler diye ,ama bir bakmışsın ki evlatlarımız kaybolmuş.  Eve geldiğimizde evlatlarımız onlar için tahsis ettiğimiz odalarında ,onlara aldığımız bilgisayarlarının başında ellerinde en akıllısından telefonlar veya tabletlerle onları kendimizden nasıl uzaklastırmışız,bir bakın isterseniz. Demek ki eskiden fakirmişiz,şimdi ise zenginiz Peki bu zenginlik bize mutluluk getirmişmi?  Getirmemiş....Aksine evlatlarımız bizden uzakta, bilgisayar oyunlarına daha fazla zaman ayırır olmuş.Artık bizlere seslenen babalarımız gibi ogluum desek, ne var baba  diye cevap veren ve bundan hiç hicap duymayan evlatlarımız var  Daima mutsuz ,beni anlamıyorsunuz diyen kızlarımız ,ellerinden telefon düşmeyen işten eve geldiğimizde,bizimle iletişimi hoşgeldin baba dan ileri gitmeyen evlatlarımız var. Suçlu kim peki  Bir kez daha hep beraber düşünelim mi?