Dünya tarihinde, tüm insanların etkilendiği bir felaket olduğunu sanmıyorum. Öyle ki tüm insanları rehin aldı. Geçmişte bir ülkede savaş varken, o ülke yıkılıp mahvolurken, bir başka ülke gayet normal yaşamını sürdürmekteydi. Bir ülke salgın hastalıkla mücadele ederken, yine bir diğer ülke sakin bir yaşam sürmekteydi. Ama bu felaket öyle değil. Tüm dünyayı rehin aldı. Eve hapsetti. Yüzlerce ülke, binlerce şehir, yüz binlerce yerleşim yerinde yaşayan insanlar eve kapanmak zorunda kaldı. Metropol şehirlerden, kabilelere, mülteci kamplarına kadar insanlar etkilendi. Süper güç denilen ülkelerde de, az gelişmiş ülkelerde de derin bir sessizlik oldu. Sustu. Tankların, topların, füzelerin, nükleer silahların, açgözlülüğün, talanın, milletleri ve ülkeleri sömürmenin, işgal etmenin, o ülkeleri yönetenlerin hayatını bile güvenceye alamadığı da ortaya çıktı.  İnsanlar birbirinden uzaklaştı. Aileler uzaklaştı. Camiler, ibadethaneler kapandı. AVM ler bomboş. Ailede, komşularda, alışveriş yerlerinde MESAFELER.. Bununla yanında, Çarşıya inip esnaf beğenmiyorduk. Esnaf da müşteri beğenmiyordu.. Hastaneye gidip doktor beğenmiyorduk. Doktor da hasta beğenmiyordu… Camiye gidip hoca beğenmiyorduk. Hoca da cemaat beğenmiyordu… Okula gidip öğretmen beğenmiyorduk. Öğretmen de öğrenci beğenmiyordu… Devam Edeyim mi? Hanım kocasından memnun değildi, koca hanımından… Baba evladından memnun değildi. Evlat babasından.. Akrabalarımızdan hatta çocuklarından memnun değildik… Komşularımızdan ve dahi komşularımızın çocuklarından memnun değildik… Anlayacağınız kimse kimseden memnun değildi.. Sonra aniden değişti. Ne mi oldu? Ne esnaf kaldı ne müşteri. Çarşıya bile inemiyoruz. Ne doktor kaldı, ne hasta. Hastaneye bile gidemiyoruz… Ne hoca kaldı, ne cemaat. Camiye bile gidemiyoruz.. Ne öğretmen kaldı ne öğrenci. Okula bile gidemiyoruz. Ne komşu kaldı ne akraba.. Dışarı bile çıkamıyoruz.. Şımardık.. Kıymet bilemedik. Zaman değerini bilmediklerimize kıymet verme zamanı. Zaman AF dileme, muhasebe yapma zamanı..