VARLIĞIMIZIN ONAYLANMASI İnsanın en temel duygusu “değerlilik” duygusudur, sevilebilmesidir. Varlığımızın onaylanması, yani kişinin değerli bulunması gerekir. Örneğin; Ailede, eşinin varlığını olduğu gibi kabul edemeyen biri eşine gerçek bir sevgi ile yönelemez. Sadece eşinin üzerinden ihtiyaçlarını giderir. Yemek, barınma gibi.. Çocuklarda ise, düşüncesini ifade edebilen, ailesi tarafından dinlenip zaman ayırılan çocuk varlığının onaylandığı anlar ve kendini değerli hisseder. Mesela, çocuğumuz okuldan geldiğinde “bugün okul nasıldı? Okul nasıl gidiyor?” gibi yararsız sorular yerine; “bugün bir sorun yaşadın mı? Onunla nasıl başa çıktın? Bugün kimseye bir yardım ettin mi? Okulda en sevdiğin arkadaşın kim, sevmediğin arkadaşın kim ve neden?” gibi sorular sorarak hem çocuğumuzu tanıma fırsatını yakalarız hem de ona kendini değerli hissettiririz. Kişiyi görmezden gelme, küsme, ilgisiz kalma, yoksun bırakma, konuşurken cümlesini tamamlamasına izin vermeme, duygusal boşalma yaşarken öfke sevinç veya heyecan yaşadığı sırada çocuğu hafife alma da kişinin varlığının onaylanmamasıdır. Çocuk veya yetişkin, her kim olursa olsun, varlığı onaylanmamış ise, evin içinde kişiliksiz olarak dolaşır. Aileye olan bağlılığı onun yetersizliğinden kaynaklanmaktadır. Onaylanmamış çocuklar kendini değerli bulmaz. Çocuklar kendilerini onaylatma çabası içine girmeden ebeveynler tarafından oldukları gibi kabul edilmeli ve varlıkları onaylanmalıdır. Çocuğun ağlaması, nazlı istek ve tercihleri, heyecanları, mutsuzlukları, kaprisleri onaylanmak ve önemsenmek içindir. Duygusal olarak varlığı reddedilmiş kişiler, fiziksel olarak da kendini yok etmeye, silmeye, grubun, sınıfın arkasında olmaya, kıyıda köşede durmaya çalışırlar. Konuşmalarında yarım yamalak cümleler kurarlar. Bu, kişinin varlığı ile ilgili probleminin işaretidir. Mütevazı olmak ise bundan çok başkadır. Varlığı onaylanan kimseler, başkalarının varlığını da onaylamaya, değer vermeye başlar ve insanların sıkıntılarını, sevinçlerini paylaşmaya meyilli bir insan olurlar. Eşler arasındaki durum da böyledir. Eşinin fiziksel veya duygusal durumunu dikkate almayan kişi onu onaylamıyordur ve bu değersizlik hissi yaşamaya sebeptir. Varlığı onaylanmamış kimse kendini değersiz hissetmemek için duygularını bastırır. Hiçbir şeyi önemsememeye başlar. Duygu dünyasını zayıflatır ve zamanla hiçbir şey hissedemez. Kendini sevemez. Değersiz görür. Günümüz toplumunda başarı her şeyin önüne geçmiştir. İnsanlar adeta başarı ile zehirlenmiş durumdadır. Başarı önkoşul olunca, hile, aldatma kaçınılmazdır. Halbuki kalıcı olan başarı, başarısızlık yaşadıktan sonra gerçekleşir. Kişiyi mutlu eden karşılıksız yaptığı iyiliklerdir. Bu, kendini değerli görmeye ve varlığımızın onaylanmasına bir vesiledir. Kişi kendini, duygularını, sevincini ve üzüntüsünü kiminle paylaşırsa oraya aidiyet kuruyor demektir. Günümüzde birçok çocuk, kendi duygularını, hüznünü, sevincini ailesi ile paylaşmak dış dünya ile paylaşır. Çünkü ailesi tarafından eleştirilmekten, küçük düşürülmekten korkar. Bu nedenle, kendisini eleştirmeyen, hafife almayan, akıl verip tahminlerde bulunmayan kişi veya kurumlara bağlanır. Paylaşmak direkt iletişim demektir. Kişi, sevincini, hüznünü paylaşmıyor, kendi dışındaki her şey hakkında konuşuyorsa bu durumda aidiyet zedelenir. Yalın duygu paylaşımları problem çözümlerine de katkı sağlar. Bu eşler arası ilişkilerde de böyledir. Mutluluğun kökeninde olduğu gibi kabul edilme vardır.